vuurproef

Vandaag was een belangrijke dag voor me; Ik ging voor de allerlaatste keer naar mijn psycholoog waar ik het afgelopen jaar heel wat uren heb doorgebracht.

Niet alleen was dit de laatste keer bij mijn psych, maar ook de laatste keer op deze locatie waar ik heel wat heb meegemaakt in 3 jaar tijd.

Ik heb hier hoogtepunten én dieptepunten gehad; van compleet uit contact met mezelf in crisis, tot tranen van opluchting én trots.

De afgelopen jaren zijn intens geweest, maar ik kan niet anders zeggen dan dat ik nu met een positief gevoel afsluit. Ik sluit af met een gevoel van vertrouwen en kracht waar ik 3 jaar geleden nooit had gedacht dat ik dat zal bereiken.

Mijn ervaring met de GGZ is niet altijd even positief geweest, maar al met al ben ik er écht een mooier en gelukkiger mens van geworden.
Of nee… eigenlijk zeg ik dat verkeerd; “Ik heb geleerd om mijn eigen kwaliteiten te gaan zien én gebruiken!”

Ik ben er absoluut nog niet én ik zal misschien mijn hele leven wel psychische kwetsbaarheden houden, maar ik heb nu wel geleerd hoe ik er beter mee om kan gaan.

Acceptatie is en blijft lastig voor me.
Mildheid is en blijft een uitdaging.
Erkenning geven aan mijn eigen gevoel is onwennig, maar toch is het me vandaag gelukt!

Vandaag heb ik als afsluiter het verslag met mijn levenslijn, waarin de trauma’s in detail beschreven zijn, ritueel verbrand én ik moet zeggen: “wat was dit heerlijk!!”

Ik wist niet goed hoe ik me moest voelen dat we naar buiten gingen. Ik kon de woorden niet vinden voor alles wat er in mijn koppie om ging..
Mijn moeder benoemde het gisteren heel mooi: “je hoofd is dan net een flipperkast.”

flitsend gingen mijn emoties alle kanten op; Van verdriet, naar trots.. van angst, naar opluchting.. van woede naar rust..

Eenmaal op de terugweg naar huis kwam het besef van wat ik nu nét gedaan had pas écht. Het moest even bezinken merkte ik dus ik koos ervoor om een omweg te nemen naar huis via wat meer natuur én minder auto’s.

De eerste 5 minuten dat ik weg reed van de GGZ was ik met mijn hoofd heel ergens anders én knalde ik zowat tegen een bus aan.
Nadat ik ‘wakker’ was geschrokken door een enorm harde toeter besefte ik dat ik best van de leg was door de intensiteit van alle emoties.
Ik besloot om nog even te focussen op het verkeer, maar toen ik eenmaal de drukte uit was én kon genieten van het groen om me heen met een muziekje op de achtergrond kwam er wat in me los;

Ik voelde een opluchting; Alsof ik voor het eerst sinds een hele lange tijd weer echte zuurstof ademde én terwijl ik dat gevoel aan het ervaren was kwamen ook de tranen.

Trots, blijdschap, opluchting & vrijheid…
Zachtjes zingend, met een extra ‘sparkle’ in mijn vochtige ogen door alle emoties, genoot ik van het moment.
Ik nam de tijd om (letterlijk) stil te staan én nu nog steeds.. nu ik dit zo aan het omschrijven ben.. voel ik een warmte over me heen.

Wanneer ik terug denk aan vandaag ben ik moe, maar absoluut tevreden. Mijn mondhoeken gaan automatisch omhoog en ik voel de ‘sparkle’ weer opkomen. Met een voorzichtige glimlach houd ik vast aan hoe ik me nu voel.

Dit was mijn ‘vuurproef’; Hét moment waarop ik mezelf toe liet om los te laten!

Ik heb het verleden verbrand en letterlijk in de prullenbak gegooid.
Nú is het tijd om me op de toekomst te gaan richten!

“Het is oké! Ik ben er klaar voor!”