Luister naar het fluisteren..

De afgelopen dagen ben ik actief bezig met het luisteren naar mezelf, maar dit is wel een hele flinke uitdaging voor me!

Het is nu de tweede week van mijn behandeling én ik merk dat ik flink in strijd ben met mijn eigen (automatische) gedachten en gedragingen.

Tijdens mijn revalidatie in Heliomare heb ik geleerd hoe mijn lichaam signalen af kan geven door een (onbewust) gevoel van onveiligheid. Het is alsof 24/7 in een beschermingsmodus zit én mijn lichaam ‘aan’ staat voor het geval er gevaar drijgt. In het verleden was dit heel functioneel én nu nog steeds is het nodig dat deze stress-respons er is als er bijvoorbeeld een auto op me af komt, maar verder heb ik er geen fuck aan.

Ik ben me de afgelopen week steeds bewuster geworden van mijn eigen alertheid en de automatische piloot die zich continu schrap zet om aan de noodrem te moeten trekken. Ik ben me gaan beseffen dat deze ‘veiligheid’ me helemaal niet helpt én ik, als ik wil herstellen, hierin risico’s voor mezelf moet gaan nemen.

“Risico’s”… Ik vind het heel groot klinken als ik eerlijk ben. “Hoezo risico? Gevoel toelaten is toch echt iets heen anders dan! Doe niet zo moeilijk en gooi jezelf de diepte in!”

Rationeel kan ik me prima bedenken dat ik veilig ben én het oké is om mijn bescherming los te laten, maar het voelt voor mij alsof ik de mount everest ga beklimmen zonder enige ervaring. Ik ben deep down bang voor de gevolgen van het in contact komen met mezelf én merk ook dat ik hiermee in de knoop zit; De behandeling hier staat ook haaks tegenover wat ik eerder in revalidatie heb gehad.

Hier, bij de Eikenboom, gaat het om mildheid & acceptatie. Ik mag gaan voelen/ervaren én zonder oordeel luisteren naar mijn eigen behoeften. “Luister naar het fluisteren van je lichaam zodat het niet hoeft te gaan schreeuwen.” Nou daar wordt nogal wat gevraagd van me…!

Ik heb mijn klachten nooit serieus genomen én werd hierin soms ook bevestigd door professionals. Dat ik een jaartje of 15/16 was ben ik naar de huisarts geweest met klachten over kramp/pijn in mijn heupen, maar kreeg te horen dat het vast aan mijn conditie en gewicht zou liggen. Ik dacht dat het aan mij lag en heb er nooit meer iets mee gedaan totdat het de laatste jaren steeds heftiger werd.

Bij Heliomare voelde ik me al iets meer gezien. Ik heb hier geleerd dat de klachten die ik heb misschien niet fysiek aantoonbaar zijn, maar zeker wel logisch te verklaren door een stress-systeem over overuren draait. Er werd mij uitgelegd dat ik er vooral niet te veel aandacht aan moest besteden.

‘monitoren’ noemde ze het… “Je moet vooral niet bezig zijn met wat je voelt, omdat je dan een vergrootglas erop legt en de boel verergerd.” Tijdens deze revalidatie werd me gevraagd om door te bijten en de pijn eigenlijk negeren als het ware. Dit had als gevolg dat ik met tranen in mijn ogen, in paniek van de kramp, aan het oefenen ging om bijvoorbeeld vanaf de grond op te staan. De fysio stond erbij én keek ernaar. Het werd als positief gezien wanneer het me lukte om door de pijn heen mezelf ertoe te zetten om fysieke handelingen te doen die ik normaal vermijdde omdat het niet goed voelde voor me.

Er werd me verteld dat ik meer kon gaan vertrouwen op mezelf door simpelweg te doen; “Je mag gaan ervaren dat je meer kan dan je denkt. Daarvoor moet je er doorheen.”

En nu dan de Eikenboom.. Totaal andere wereld én een totaal andere aanpak! Het is écht flink wennen voor me hoe het hier gaan. Fijn of leuk kan ik heb ook absoluut niet noemen, maar ik merk wel dat deze aanpak beter bij me aan sluit.

Hier leer ik te luisteren naar mijn lichaam;

Er wordt hier verteld dat ik vooral niet moet onderdrukken, maar juist ernaartoe mag gaan. Ik mag in contact komen met mezelf én mijn lichaam. Voelen en ervaren wat er (op dit moment!) speelt.

Nu ik hier volop mee aan de slag ben, worden mijn lichamelijke klachten wel heftiger én dat vind ik eng. Zo had ik afgelopen donderdag een krampaanval én daardoor hulp nodig van verpleging om mijn bed in te komen… Afgelopen zondag zat ik in de taxi en werd ik opeens overspoeld door onbekende signalen; Mijn lichaam begon te tintelen én mijn armen leken wel ‘in slaap’ te vallen. Het was een hele rare gewaarwording waarbij ik mijn functie verloor om mijn vingers te bewegen… Deze lichamelijke reacties zijn beangstigend voor me, waardoor ik het ook erg lastig vind om het gevecht met mezelf aan te gaan… of NEE! wacht!..

Ik vind het (en heb dit altijd al gevonden) enorm lastig om het gevecht tegen mezelf los te laten én ben bang voor de gevolgen hiervan. Het is eng om, ondanks het besef dat mijn lijf zo intens kan reageren, tóch (stapsgewijs) toe te laten én het er te laten zijn.. Ik merk dat mijn bescherming is dat ik me groot houd; “Emoties laat ik niet toe, want dan reageert mijn lichaam en dat wil ik niet!!”, maar ik weet ook dat die tactiek me tot nog toe niet verder heeft gebracht!

Het is een moeilijke weg… Through hell and back… maar ik heb vertrouwen dat dit wel het juiste pad is!

Ik heb geen glazen bol én kan niet in de toekomst kijken, maar ik durf er wel in te geloven dat dit pad me op de lange termijn heel veel kan gaan brengen áls ik me ervoor open stel dus dat is voor nu dus ook mijn taak; “Ik ga (leren) luisteren naar het fluisteren.”

Niemand kan vertellen of ik over 16 weken fysiek erop vooruit ben gegaan of misschien juist niet… Maar wie weet waar ik over een jaar sta! Het voelt allemaal onwennig voor me. Ik vind het soms doodeng én wil het liefste keihard wegrennen, maar ik besef me dat dat niet helpt.

Ondanks dat ik absoluut beren op de weg zie, heb ik wel vertrouwen in deze weg. Makkelijk is het niet, maar ik voel me er eigenlijk wel oké bij om dit aan te gaan inclusief de diepe dalen en hoge bergen die nog voor me liggen. “Ik geloof erin dat deze learning-curve eindigd in een stijgende lijn én houdt me daar aan vast.”

Mijn weg is misschien nog lang, maar geen enkel mens stopt ooit met leren en eerlijk gezegd ís het ergens misschien ook wel heel waardevol en mooi: Het kan me als perssoon verreiken dat ik dit gevecht nu aan ga. Niet alléén nu, maar ook in de toekomst kan dit me heel veel gaan brengen.

Ik durf zelfs wel te zeggen dat deze ervaring mij hoe dan ook een beter mens gaat maken. “Ik ga hier hoe dan ook rijker uit komen!”