Acceptatie

“Acceptatie”… Het woord alléén maakt al van alles in mij los. “Wat is acceptatie eigenlijk?” Wat betekend dit voor mij?” “Hoezo accepteren?!”

Het is ondertussen alweer week 3 van de behandeling én ik wordt me met de dag bewuster hoe ik zelf mijn grootste vijand ben.

Mijn ‘comfort zone’ is om vooral tegen alles wat met mijn innerlijke wereld te maken heeft aan te schoppen. Voelen… Ervaren.. Stil staan bij wat er nu werkelijk op het moment in mijn lichaam en psyche gebeurd.. Ik ben er eigenlijk hartstikke bang voor. Ik kom er nu dan ook steeds meer achter waarom dit zich zo ontwikkeld heeft, maar besef me tegelijkertijd dat het me echt geen fuck verder brengt.

De wereld hier, in de Eikenboom, is anders dan wat ik gewend ben. Hier mag alles er zijn. Sterker nog; Er wordt hier tot irritants aan toe gevraagd om stil te staan bij hetgeen wat er (op het moment) is, no matter what! Ik weet dat dit goed voor me is én vertrouw er 100% op dat deze weg me gaat helpen, maar… “shit! Wat is dit f*ing awkward en moeilijk!”

Het is onwennig en onbekend voor me. Het maakt me bang én boos, maar tegelijkertijd voel ik me hier wel veilig genoeg om mijn angsten (voorzichtig) onder ogen te gaan zien.

In de groep zitten echt enorm toffe meiden én ik merk hoe goed het me doet om te zien dat ik niet alleen ben. Ik heb hier mijn spiegels gevonden én ben opeens niet de enige met ‘unieke eigenaardigheden’. Door te zien dat ik niet raar ben (al blijf ik natuurlijk wel een apart persoontje) voel ik steeds meer ruimte richting mezelf om te (leren) accepteren dat ik nu eenmaal een raar voetje heb… parkinson loopje… tourette tics… of hoe je het ook wilt noemen!

Alles hier draait om in contact komen met wie jij bent en wat je voelt zonder daar negatieve oordelen overheen te gooien; Accepteren van het hier-én-nú. “Het is zoals het is én het gaat zoals het gaat.”

Op dit moment in mijn leven is het nu eenmaal zo dat mijn mentale spanningen zich fysiek uiten. Ik merk steeds meer dat ik, wanneer ik in contact kom met mezelf, nog heel wat spanning van me af te schudden heb (letterlijk). Hier tegen vechten.. een bitchfight met mijn ‘kritische trut’ aan gaan.. is niet helpend. Misschien wel makkelijk omdat het bekend is, maar ik ben nu eenmaal niet in opname om de makkelijke weg te nemen!

Bewust zijn én theorie mooi kunnen uitschrijven is échter wel iets heel ander dan het vervolgens toepassen in de praktijk. Het is niet een knopje wat ik even om kan zetten, maar ik voel nu wel steeds bewuster dat ik mezelf gevanngen houd in mijn ‘veilige plekje’, waardoor de fysieke spanning lekker de kans krijgt om te stapelen.

Accepteren blijft (wat mij betreft) een rotwoord! Ik vind het écht heel shit dat ik nu hulp(middelen) nodig heb. Het maakt me boos én het maakt me bang. Ik ben boos op mezelf.. gefrustreerd om mijn eigen kunnen.. bang voor het onbekende.

Én toch… als ik een momentje neem om stil te staan (iets met ademen geloof ik) merk ik dat er achter die boosheid een shitload aan verdriet zit. Het wordt me steeds duidelijker hoe de boosheid richting mezelf bijna ‘verslavend’ is. In mijn boosheid voel ik me krachtig en sterk. Het is wat dat betreft een veel makkelijkere emotie dan hetgeen wat er werkelijk achter ligt; verdriet.

Ik denk dat ik, wanneer ik verdriet (zonder oordeel!) weet toe te laten, een hele grote stap in de goede richting kan zetten. Het gevoel is er nog niet helemaal, maar ik begin me wel steeds meer te beseffen dat ik verdrietig mag zijn. Ik mag me shit voelen om whatever én ik mag accepteren dat mijn lichaam dit uit op manieren die ik niet niet leuk vind.

Acceptatie is misschien ook niet het juiste woord voor me. Ik wil én kan niet accepteren dat dit het is, maar ik kan wel leren om met mildheid tegen mezelf te zeggen; “Het mag er zijn!”

“JIJ mag er zijn Leanne! Inclusief de shitshow vol met eigenaardigheden. Ook dat ben jij en óók dat is oké!”