volop in proces!

Jeetje het is alweer een maand geleden dat ik wat van me heb laten horen én ik merk dat de drempel met de week dan ook groter wordt om te schrijven.

Mijn gevoel van falen wordt aangezwenkt en lijkt per dag dan wel sterker te worden waardoor de drempel alsmaar groter wordt totdat hij te hoog voelt om te beklimmen.

Ondertussen heb ik week 7 er alweer op zitten én ik kan met overtuiging zeggen dat deze opname me goed doet ondanks alle heftigheid die het met zich mee brengt.

Ik begin me steeds bewuster te worden van mijn eigen demonen én hoe deze mij de hele dag door proberen te sturen naar de makkelijke weg die op de lange termijn echt niet helpend is.

Het is confronterend, lastig, ingewikkeld én ronduit shit om in contact te komen met mijn binnenwereld, maar… nu ik 7 weken verder ben in dit proces durf ik ook te zeggen dat dit iets is wat me wel kan gaan helpen om te leven in plaats van overleven!

Een paar weken terug werden mijn klachten gevoelsmatig heftiger; ik begon de hele dag door te stotteren én trillen.. Ik voelde me enorm shit erover en had voor mijn gevoel steeds minder controle..
Mijn boosheid en frustratie namen het over en de demonen in mn koppie waren volop aan het ‘feesten’; “Doe normaal!” “Stom wijf! je hebt niet eens controle over je spraak nu!” “je ziet eruit -én klinkt als- een fucking mongaloid!”

De afgelopen week stotter & tril ik niet meer. Dit doet mijn zelfbeeld goed én het voelt fijn. Het geeft me rust… een gevoel van controle.
En toch -nu ik er zo bij stil sta- besef ik me ook dat het me op de lange termijn eigenlijk helemaal niet gaat helpen.

Nu ik meer in contact ben met mijn binnenwereld kan ik (voorzichtig) voelen wat er gebeurd én hoe mijn lichaam hier vervolgens op reageert.
Ik kan nu voelen dat wanneer ik mijn emoties op krop dit een oude vertrouwde veiligheid met zich mee brengt.
Ik tril en spast dan niet, maar merk nu ook dat hier wel wat tegenover staat; Mijn lichaam blokkeert vrij letterlijk mijn hele binnenwereld. Ik houd op dat moment (onbewust) krampachtig vast wat er werkelijk speelt en voel me hierbij misschien wel veilig, maar mijn lijf wordt er niet beter op.
Nu kan ik (achteraf) voelen dat ik dus eigenlijk de hele tijd in gevecht ben met mijn lichaam; Ik ‘houd stevig vast’ en bescherm mezelf tegen emoties die ik eng vind.

Zodra ik meer ga voelen/ervaren (zoals de weken ervoor) reageert mijn lijf hier dus op met “shake it off!” Dit voelt voor mij als controleverlies en maakt dat de oordelen om mijn oren vliegen, maar ik begin me nu echter wel af te vragen of dit ook werkelijk zo is;
“Het voelt misschien als controle wanneer ik krampachtig vasthoud, maar is dit het wel?”

Het is een weg met een hoop hobbels en bobbels waarbij ik soms echt even de kaart kwijt ben en niet meer weet welke kant ik moet kiezen, maar ik weet ondertussen wel dat ik het nodig heb om (stapje voor stapje!) te leren hoe ik kan luisteren naar wat ik zelf nodig heb.

Dat het dan ‘party hardy’ is voor mijn demonen is een beschermingsmechanisme.. hier ben ik me nu van bewust!
“Het is écht verdomde lastig om mijn demonen onder ogen te zien & te vertellen dat ze eens moeten stoppen met die bullshit, maar ik zie nu ook dat dit wel is wat nodig is om verder te gaan komen!”

Ik heb zo lang tegen mezelf (en mijn lichaam) aangeschopt (“je moet maar gewoon normaal doen!”), maar begin me nu in te zien dat mijn normaal misschien wel betekend dat ik mag gaan toelaten wat er is in het moment inclusief de lichamelijke klachten.

Goh… nu ik dit zo schrijf besef ik me dat er achter al deze gedachten mildheid en acceptatie ligt. hoe mooi is dat!!

Mijn weg is nog lang, maar ik ben goed op pad.
Het is zwaar, maar ik ben volop in proces en vertrouw erop dat ik er wel ga komen.

I CAN DO THIS! <3