Inspiratie moment

We (de huidige cliënten van de eikenboom, kliniek 2) sluiten wekelijks ACT (acceptance and commitment therapy) af met het delen van een inspiratie momentje.

De vraag hierbij is of ik stil wil staan bij de vraag: “Wat heeft jou de afgelopen week geïnspireerd?“
Het maakt niet uit hoe klein of groot dit is én nu ik daar vanmorgen bij de afsluiting van ACT zo aan zat te denken besefte ik me één héle grote inspiratie:

“maar er zijn zo veel kleine momentjes door de week heen? welke moet ik nu kiezen?”

Ik kan me nog herinneren hoe ik in het verleden hier de grootste moeite mee had, maar vanmorgen leek het nog de normaalste gedachte van de wereld tót ik net ging schrijven én bedacht: “goh… dat is ook wel eens heel anders geweest!”

Aan het einde van ACT benoemde ik mijn momentje: “Ik kon vanmorgen vroeg heerlijk genieten van m’n sigaret in de buitenlucht terwijl ik naar een schouwspel van eksters en kraaien (sommige op nog géén 2 meter afstand) aan het kijken was en zag hoe één ekster heel chill even haar veren uitzette en lekker van zich af schudde.

Later op de ochtend, ná even rusten, heb ik mijn handbike gepakt én een klein plekje weide (naast het bos) in de zon opgezocht.
Terwijl ik daar zat moest ik denken aan een verloren gedicht én kwam ik tot de inspiratie om de zelfde opbouw te gebruiken voor een nieuwe:

Sadness..
Boiling deep inside.
Filling up my heart with fright.

Anger..
Powerfull all day.
‘Helping’ me to keep the tears away.

Fear..
Everywhere i roam.
Never leaving me alone.

Forgiveness..
To me, myself and I.
Although I do still wonder: “why?!”

Acceptance..
This seems to be the key.
But i still prefer to choose to flee.

Connection..
This is what I need.
“It’s okay to be mild.”
“It’s okay to concede!”

Loving..
My own body ánd my soul.
Learning to embrace myself:
Concluding: “I am whole!”

Happiness..
This might seem far away..
but.. “I know that I WILL get there.”
not tomorrow..
But..
“I WILL one day!”

Leavde @ Zeist, 5 maart 2021

Zo zie je maar weer… Dat was ál vóór 11:30!
De dag was nog maar nauwelijks begonnen.

Het is echt niet altijd even makkelijk om de kleine straaltjes licht tussen de donkere wolken heen te zien schijnen, maar nu ik begin te zien hoe veel lichtstraatjes er zijn lijkt het, net als bij de wolken, vanzelfsprekend: “Achter die donkere wolken ligt een hartstikke mooie wereld! Ik doe mezelf tekort door niet verder te kijken naar de zon die erachter te vinden is!”