De tijd vliegt voorbij. Ondertussen ben ik alweer ruim 3 weken thuis en ik moet zeggen… Ik vind het heerlijk, maar “F* wat is dit moeilijk!”
Tijdens mijn opname in de eikenboom heb ik geleerd om te luisteren naar mijn lichaam. Dit betekenen dat ik dagelijks meerdere malen op bed lag en vaak rond een uurtje of acht in de avond het wel weer ‘goed vond geweest’.
Vanaf het moment dat ik begon te ‘luisteren naar het fluisteren’ begon ik te horen hoe veel kleine signalen op de achtergrond aanwezig waren. Natuurlijk wist ik dat mijn lichaam van alles te zeggen had, maar negeerde dit tot de megafoon erbij werd gehaald.
Of je nu zo’n ‘eigenaardig karakter’ hebt als mij of niet.., ik denk dat iedereen het volgende wel kan herkennen omdat het vergelijkbaar is met mensen die ziek worden op vakantie;
vanaf het moment dat ik begon te erkennen leken alle ‘kwaaltjes’ erger te worden. Alsof de acceptatie en de rust (“EINDELIJK.. Het mag! Ik moet even niks!”) maakt dat je lichaam denkt: “Dit is hét moment om eruit te gooien wat ik opgekropt heb”
Tijdens mijn ‘vakantie’ begon ik opeens te voelen wat er was en leerde ik dat mijn lichaam dit uitte in verschillende (kleine) signalen zoals vermoeidheid, pijntjes, spierspanning, hoge ademhaling, zweten én het duwen van m’n tong tegen mijn gehemelte.
Ik liet toe omdat ik het mocht van mezelf én voelde me in het begin zwaar verrot. Échter.. Terwijl de weken voorbij gingen begon ik ontspanning te voelen. Ik kwam in verbinding met mijzelf én met het belang van leven in het moment. Ik had de ruimte om te kunnen accepteren.., Óf nouja beter gezegd; “Ik gunde mijzelf de ruimte” dat,.. hét is wat hét is.
Nu ik weer thuis ben heb ik de neiging om in oude patronen terug te vallen. Ik moet weer heel veel van mijzelf ” En ik heb toch potverdorie geen zin in dat ziek zijn!” , maar weer ondertussen ook dat mijn situatie niet zo simpel is als ‘even vakantie nemen’.
Ik kan niet in een paar weken ‘de deur uit gaan’ bijkomen én het voelt daarnaast ook helemaal niet als een gezellige/leuke vakantie. Het is voor mij een fulltime job om me constant durven bewust te blijven en erkenning te geven aan mijn behoeften. Zeker wanneer dit betekend dat ik me niet lekker voel en rust nodig heb.
Rust klinkt voor veel mensen als muziek in de oren, maar zélfs een vakantie kan op een gegeven moment saai worden. Dit is niet ‘het uitje waar ik om sta te springen’, of nouja.. op zit te wachten.., maar dit is er wel één die hard nodig is.
De verveling.. ‘De frustratie van accepteren én toegeven wat er speelt’ maakt dat ik om me heen ga kijken of er nog wat te beleven valt, maar daarmee raak ik de verbinding met mezelf kwijt.
Ik val in mijn oude patroon, maar besef me (nu ik dit zo schrijf) dat ik daarbij het ALLERBELANGRIJKSTE vergeet:
De “verbinding met mijzelf én met het belang van leven in het moment” maakte wél dat ik energie begon te hebben op de momenten die er écht toe doen! Door mild te zijn en toe te geven aan wat ik nodig heb hoeft mijn lichaam minder hard te schreeuwen. Er kwam, door (“jup, daar heb je dat ‘rot woord’ weer..) te accepteren, ruimte om de mooie geluiden van het leven te ervaren én ervan te genieten zonder me zorgen te maken over het verleden óf het heden.
Last hebben van lichamelijke klachten is niet iets wat ik met liefde omarm, maar ik besef me nu wel dat er tegen vechten uiteindelijk meer kost. Confronterend, maar enorm zonde; Ik boycot mezelf hiermee van het écht & oprecht plezier kunnen hebben in de kleine dingetjes én dat besef is er op dit moment maar al te goed.
Goh… Moet je nagaan dat dit geschreven is vanuit de warboel van mijn gedachten. Ik zat heerlijk te relaxen in bad (want ik gunde mezelf die rust!) terwijl mijn hoofd een flipperkast w as dus ik besloot het van me af te praten.
Point being: Soms heb ik het denk ik even nodig om actief stil te staan bij de chaos in mijn hoofd, maar hierdoor besef ik me nu wel weer dat ik mezelf tekort doe én ik dus de rest van de dag ga GENIETEN!
Tijd om met mijn gezicht in het zonnetje een fijne wandeling te gaan maken met Senna!
Liefs,
Leavde
Dit verhaal was lastig te lezen, voor me.
Heb het ervaren als een rollercoaster.
Therapeutische woorden en gedachten “all over”
…… maar waar ben JIJ?
Hoe ben je VANDAAG, waar geniet je van en hoe zorg je er voor dat je hierop kan teren…
Wat vind je moeilijk vandaag en wat doe je om hier doorheen te komen?
Wat ben je toch ook een held!
ik heb dit geschreven terwijl ik heerlijk in bad lag te genieten én mijn gedachte hardop (spraakgestuurd typen) even van me af aan het praten was.
Therapeutisch is het idd zeker. Het stukje bewustwording is goed, maar je hebt gelijk: Ik ga verder met GENIETEN!
Vandaag heb ik samen met Thijs een wandeling gemaakt, daarna lekker rust genomen én nu ga ik de deur uit (in het zonnetje!) met Senna.
Mijn hoofd is soms deze rollercoaster (dat omschrijf je mooi!), maar het neemt me niet over én door jouw vragen wordt ik nog even extra stil gezet bij het gevaar daarin.
Door jouw woorden ga ik nu wel extra bewust genieten van het zonnetje, THANKS <3
Ik zat 30 jr gelede.n in de eikeboom ,was anders als nu maar het luisteren naar je lichaam wat ik
nodig had was er toen ook . Heeft me veel goeds gebracht.
De conversie is niet weg ging lage tijd beter .maar ik kan er beter mee om gaan dan toen . En dat vind ik belangrijk dat ik mezelf als eerst zet misschien niet fijn voor anderen maar anders stort mijn leven weer in als toen dus ik luister en hoor het fluisteren van mijn lichaam en stop ……niet altijd soms kies ik er voor wetend dat de komende dagen niet makkelijk zullen zijn .
Groet Jack
WAUW, wat weet jij je goed te verwoorden. Dit klinkt totaal niet als de chaos die jij in je hoofd voelt. Het is heel fijn om mee te mogen lezen hoe jij deze ‘reis’ hebt ervaren en nog steeds ervaart. Deze reis gaat voor mij namelijk pas beginnen en ik hoop dat ik er net zoveel uit kan halen als jij 🙏🏻
Dankjewel lieve en sterkte Leanne, voor het delen van jouw ervaring en heel veel succes met het ‘eigen maken’ van datgeen wat je geleerd hebt. Gun jezelf ruimte en tijd 🍀💖
Liefs Monique
“Last hebben van lichamelijke klachten is niet iets wat ik met liefde omarm, maar ik besef me nu wel dat er tegen vechten uiteindelijk meer kost. Confronterend, maar enorm zonde; Ik boycot mezelf hiermee van het écht & oprecht plezier kunnen hebben in de kleine dingetjes én dat besef is er op dit moment maar al te goed”
Niks meer aan doen
Wederom grijpende tekst.
Ik ben benieuwd hoe dit nu gaat. In de praktijk.
” Rust klinkt voor veel mensen als muziek in de oren, maar zélfs een vakantie kan op een gegeven moment saai worden. Dit is niet ‘het uitje waar ik om sta te springen’, of nouja.. op zit te wachten.., maar dit is er wel één die hard nodig is.
De verveling.. ‘De frustratie van accepteren én toegeven wat er speelt’ maakt dat ik om me heen ga kijken of er nog wat te beleven valt, maar daarmee raak ik de verbinding met mezelf kwijt”.
Liefs mij