Alis volat propriis

“Time flies when having fun” of nouja… in mijn geval in plaats van ‘fun’ flink wat stress en heel wat spanning.
Het is bijna onwerkelijk om er bij stil te staan, maar het is toch echt een feit;
Over 50 uur zit ik in de auto onderweg naar de Eikenboom.

Het voelt bijna als mission impossible om in woorden te uiten hoe ik me nu voel én ik merk dat het daardoor ook lastig voor me is om vandaag een blog te schrijven.

Bij het (denken aan) schrijven voel ik flinke weerstand en wil ik me het liefst verstoppen; “Als ik er zo min mogelijk bij stil sta bestaat het niet!”

“Leuk bedacht, maar zo werkt het dus niet Leanne!”
Achterdeurtjes… smoesjes… excuses waarom ik vooral niet hoef stil te staan bij wat ik voel.. heeft me tot nu toe echt niet verder gebracht!
Excuses om niet te schrijven zijn, als ik er zo over na denk, eigenlijk best wel naar tegenover mezelf!
Mijn eigen ‘bescherming’ functioneert niet op een manier waar ik beter van wordt. Sterker nog; als ik ga toegeven aan de weerstand die ik voel gaan jullie komende maanden denk ik niks meer van me én wordt het weer het zoveelste ‘mislukte’ project.

Doodvermoeiend wel die constante interne strijd tussen ratio en gevoel, maar wanneer ik me laat leiden (of kan ik beter “lijden” zeggen?!) door al die onbewuste en automatische processen dan kom ik ook geen stap verder!

De reden dat ik in behandeling ga is om beter in contact te komen met mezelf & mijn lichaam. Mijn blog is hierin denk ik een hele mooie ’tool’.
Ik geef mezelf niet alleen de ruimte om te voelen door met jullie te delen, maar heb hierbij meteen de kans om te reflecteren op wat er in m’n koppie om gaat.

Ik geef mezelf de kans om mijn gedachten op een rijtje te zetten en te filteren;
“Wat is helpend? Wat helpt me absoluut niet?!”
“Welke gedachten zijn vanuit ‘bescherming’?”
“Wat gaat er nu werkelijk deep down in me om?”

Wanneer ik nu naar mijn gevoel kijk vind ik het écht heel erg lastig. Weet je nog die flipperkast in mijn vorige blog? nouja… DAT DUS!
Het lukt me (nog) niet om de juiste woorden te geven én wanneer ik dat nu toch doe kom ik niet verder dan: “ik voel me verloren!”

Ik heb het al ruim 3 jaar over de Eikenboom met mijn therapeuten en het is dus ook echt heel erg fijn dat het nu eindelijk zo ver is, maar tegelijkertijd vind ik het doodeng en heeft die spanning weer directe invloed op hoe ik me nu lichamelijk voel.

“De laatste loodjes wegen het zwaarst” gaat voor mij nu zeker op!

Dat gezegd hebbende besef ik me ook dat ik trots mag zijn op mezelf en wat ik bereikt heb.

Het is een hele flinke strijd om de constante negatieve opmerkingen in m’n koppie weg te duwen, maar wanneer dat me lukt kan ik trots voelen!

Mild zijn voor mezelf is een ‘dingetje’… zelfvertrouwen voelen is hier onderdeel van.
Mijn automatisme is om mezelf de grond in te trappen, maar ik besef me ook dat ik mijn gedachten niet (altijd) ben!
Als ik mild ben voor mezelf voel ik een kracht van binnen die me motiveert om dit aan te gaan.

Ik voel dat ik mag vertrouwen op mijn eigen kunnen!

“Alis volat propriis” (She flies on her own wings)