“Hoe dan?!”

Ik ging op zoek naar ACT meditatie & heb oprecht mijn best gedaan om open-minded te gaan luisteren, maar bij bijna elke meditatie was er wel iets waardoor mijn brein in de weerstand ging;

geleide ACT-oefening: Toestaan (acceptatie)
“Richt de aandacht op de obstakels in je leven; De dingen waarmee je vaker aan het worstelen bent. Boosheid, verdriet, somberheid, angst of stress..”
*error * #klaar mee: “Ik wil helemaal niet stil staan bij deze shit! Ik probeer er juist van weg te komen. ‘Fijn’ zo een meditatie waardoor ik binnen 1 minuut weer helemaal aan sta & dus juist NIET tot rust kom. Als ik over obstakels na ga denken ben ik aan het einde van de dag nog bezig.”

geleide ACT-oefening: zelfcompassie (zelf als context)
“Ik wil je uitnodigen om stil te staan bij datgene wat je het minst aantrekkelijk vind van jezelf. wat er mis is met jou.”
*error * #klaar mee: “Hoezo stil staan bij mijn lichaam? Houd op hoor! Ik heb al genoeg aan Truus de Trut & m’n eetstoornis om ook nog eens naar de shit te gaan luisteren. DOEI!”

geleide ACT-oefening: ruimte maken
“Richt je aandacht nu op datgene wat je afgelopen tijd in de weg heeft gezeten. wat je belet jou leven te leiden zoals jij dat wilt. welke pijn zit jou in de weg?”
*error * #klaar mee: “Oh fijn we gaan het over pijn hebben, daar zat ik echt op te wachten… NOT!! Nou wat belet me?! dat klote lichaam wat niet meer op een longboard kan staan, ziek zijn, het niet winnen van de loterij.. ik kan eindeloos door gaan over welke pijn me in de weg zit en ik wil hier helemaal niet bij stil staan. fuck off!”

geleide ACT-oefening: bladeren op de rivier (defusie)
“Stel je een mooie rustig kabbelende rivier voor. af en toe valt er een groot blad in het water en deze drijft de rivier af. Stel je voor dat je naast de rivier zit kijkend naar de bladeren die voorbij drijven. wordt je bewust van je gedachten en elke keer als er een gedachte door je hoofd gaat stel je dan voor dat je deze op een voorbij drijvend blad schrijft..”
*error * #klaar mee: “Dude… ik zit in mn rolstoel in de woonkamer, niet naast een rivier.. gedachten kan ik niet op blaadjes schrijven en voorbij laten drijven… net zoals die oefening dat je zelf de buschauffeur bent; leuk zonder bus en zonder rijbewijs.. sinds wanneer heb ik me ingeschreven voor toneelschool?”

20 verschillende meditaties, heel wat frustratie en bijna een week verder stond ik op het punt om de handdoek in de ring te gooien; “fuck deze zooi. Het past gewoon niet bij me.”, maar deep down wist ik dat ook deze gedachten weer een schema is;
Dit is mijn beschermer die er ALLES aan doet om weg te blijven bij nare gevoelens/gedachten en ik weet dat ik dit moet doorbreken wil ik ooit op het punt komen van innerlijke rust.
Ik betwijfel of die rust een echt bestaand iets is, maar houd vast aan de ervaring die ik heb gehad tijdens opname (en 4 maanden lang ‘verplicht’ mindfull zijn); Een ervaring waarin ik heb geleerd dat deze rust/acceptatie niet iets is wat van de ene op de andere dag veranderd, maar dat het stap voor stap -soms per millimeter- dichterbij kan komen en daarmee ook steeds tastbaarder kan worden. Hiervoor is het echter wel nodig om mezelf actief uit te blijven dagen.
Sinds die opname bij de Eikenboom in 2021 heb ik er niks meer mee gedaan. Ik ben terug gegaan in mijn oude systeem en daarmee ook teruggevallen in oude patronen. Ik heb hetgeen wat ik daar geleerd heb laten vallen en ging weer op automatische piloot door met mijn leven zoals ik daarvoor ook deed.
Feit is echter dat deze patronen me niet helpen en dat als ik wil dat ik me oké ga voelen met mezelf en met mijn lichaam ik hiervoor zal moeten mogen blijven oefenen. dag op dag, keer op keer.

En zo zocht ik weer verder op de hoop dat ik een meditatie kon vinden die wel bij me past. “De aanhouder wint”; Ik vond deze meditatie en eerlijk gezegd snap ik (nog) niet concreet waarom deze wel zo sterk op me in werkt, maar het lukte me om -in positieve zin- tranen toe te laten en dichterbij mijn gevoel te komen.
Dit is voor mij een hele krachtige:

Breathing in: “I accept myself”
Breathing out: “I forgive myself”

Het blijft een uitdaging (understatement!) om mezelf te accepteren in mijn hele zijn;
Ik wordt boos op het moment dat ik eraan denk dat ik moet accepteren dat mijn lichaam niet functioneert zoals ik zou willen en ik wordt verdrietig wanneer ik denk aan alle mogelijkheden die ik mis doordat ik fysiek niet in staat ben om te doen wat ik zou willen doen.
Deze emoties triggeren intern weer allerlei andere (destructieve) gevoelens & gedachten waar ik het liefste heel ver weg van blijf.
Ik weet (in theorie) dat het niet helpend is om te proberen de boosheid en het verdriet weg te willen maken; Acceptatie betekend juist dat je je dingen laat zijn, zonder oordeel, in het NU.

In de praktijk blijft het een ander verhaal; Ik duw uit reflex (schema) alles wat ingewikkelde gedachten of gevoelens los maakt keihard weg. Het helpt me (op dit moment) niet om stil te staan bij de fysieke en/of emotionele pijn die ik heb en alle meditaties die dat aanraken zorgen ervoor dat mijn beschermsysteem weer aan gaat staan waardoor ik juist in de weerstand ga, maar wie weet hoe het er over een jaar uit ziet.

Voor nu blijf ik oefenen met hetgeen wat wel lijkt te werken; eerst maar eens de basis van meditatie zonder dat me ingewikkelde vragen worden gesteld. Eerst leren om in het nu te ademen en dankbaar te zijn voor een lichaam wat daarin automatisch zijn werk goed doet.

Wat helpt jou m.b.t. meditatie? Óf wat werkt er juist niet?
Laat het weten in de comments!

Liefs,
Leanne