Één van mijn kwaliteiten is dat ik goed kan analyseren. Ik durf zelfs te zeggen dat mijn eigen (psychologische) gedachten van waarde kunnen zijn voor zówel mezelf áls voor anderen.
Mijn kijk op (eigen) gevoel/gedrag is absoluut geen Gibberish, maar mijn kracht is tegelijkertijd ook mijn valkuil. De afgelopen tijd begin ik me dan ook steeds vaker te beseffen dat de constante binnenkomende flow aan informatie mij eigenlijk geen goed doet.
Reflectie is belangrijk voor persoonlijke ontwikkeling; daar zijn we het (denk ik) allemaal wel mee eens.
Om te kunnen reflecteren is het van belang dat je kan analyseren.
Om patronen te kunnen doorbreken moet je eerst de patronen doorzien en om gedrag te kunnen veranderen moet je eerst begrijpen waar dit gedrag vandaan komt… Alleen is dit bij mij dus nogal een overkill.
Ik ben een control-freak en ‘lichtelijk’ neurotisch. Dit maakt dat ik het vaak een enorme uitdaging vind om los te laten; loslaten van wat er om me heen gebeurd (go with the flow), maar ook loslaten van wat er in mijn hoofd en lichaam afspeelt, voelt voor mij als onnatuurlijk; “Hoe kan ik iets accepteren als ik het niet begrijp?”
Nadenken over wat ik dacht.. bedacht zijn om wat ik denk én constant alles maar willen verklaren, onderbouwen of begrijpen is doodvermoeiend.. en eerlijk is eerlijk: uiteindelijk zit ik mezelf alleen maar meer dwars hiermee; het kost me energie én deze energie kan ik maar één keer uitgeven.
Leuk als dat besef is er, maar dan wat?.. “Ik kan mn gedachten toch niet stil zetten?!”
.. Dan is het de kunst van loslaten en accepteren van wat er is. Ik heb geleerd dat het inderdaad zo is dan mijn gedachten en gevoelens nou eenmaal doen wat ze doen. Dit is iets waar ik geen controle over heb én dus ook niet zomaar kan veranderen. Misschien ken je deze uitspraak: “Denk niet aan een roze olifant“.
Oké…Dus dan? Dan gaat het om: Laten zijn wat is en beslissen wat ik er vervolgens mee doe.
Ik leer steeds beter om te accepteren dat er vraagtekens zijn én ook altijd zullen blijven. Mijn hoofd zit nu eenmaal met regelmaat in rollercoaster van emoties en twijfels(zeker nu ik aan het afbouwen ben met anti-depressiva). Dit is nu eenmaal wat het is én dat kan ik niet veranderen. Uiteindelijk blijft er dus maar één vraag over: “Wil ik hier mijn energie aan uitgeven? Is dit het waard?
De afgelopen 6 jaar heeft mijn leven in het teken gestaan van therapie én ik heb ondertussen (zelf)kennis genoeg om te beseffen dat de waarde voor mij niet zit in het altijd vinden van antwoorden.
Hoe kan je dag waardevol zijn als je hoofd zo vol zit dat je je omgeving niet meer goed kan zien?
Het is goed om jezelf aan te durven kijken en gedrag te willen veranderen, maar let’s face it: we hebben nou eenmaal niet overal altijd een antwoord op én dat is oké!
Ik wil niet meer verblind worden door mijn binnenwereld én wil gaan genieten van de ontdekkingen die buiten me liggen. Wie weet wat het leven voor moois te bieden heeft!
HOOFD gvd
*edited 😉
my last one is cultiveren van aandacht voor geur (sensorische waarneming) door elke keer wanneer ik mezelf weet te betrappen op rumineren, mijn neus te gebruiken om geur waar te nemen (naast volle inademing: Rumineren parasiteert nogal op volledige ademhaling, langer denken shallows the breath unnecissarily hoewel ik vermoed dat het een soort failsafe van het lichaam is, het lichaam gaat er steeds minder goed door functioneren, totdat je dat opmerkt dus (hence the failsafe, je kunt er niet te ver in gaan zonder survival skills in te leveren #Iguessitisacavethingfromwaybackwhen)
Gewoonte ben ik aan het inslijten met spijtig genoeg traag succes. Werkt wel, namelijk. ‘Hey ik zit te denken op niksch af wederom, even ruiken’ Flauw, maar dat cultiveren is superfunctioneelsnapje #eenwoord
En check the body keeps the score van Bessel van der Kolk, hij is ook Zomergast in augustus ergens dacht ik #doublewhammygo
Wouw!
Wat ben je toch een goede schrijver / analist!
❤️
Top meid ,geniet van het leven, kijk om je heen er is zoveel te genieten. Gaat he lukken me topper
ik heb vandaag ook veel gedacht maar vooral genoten van mijn mooie dochter.
Mooie tekst.
” Hoe kan je dag waardevol zijn als je hoofd zo vol zit dat je je omgeving niet meer goed kan zien?”
” Oké…Dus dan? Dan gaat het om: Laten zijn wat is en beslissen wat ik er vervolgens mee doe.”
Ik ben dan ook wel heel benieuwd naar je praktische voorbeeld.
Je beseft het. Het gebeurt. En dan, wat doe je dan, letterlijk, praktisch.
Ga je de deur uit terwijl het zo is in je hoofd? Ga je naar iemand toe? Ga je….?
Hopelijk een vervolg….
😊