Er is mij vaak de vraag gesteld hoe ik het doe; “hoe vind ik de kracht om ondanks de shitshow toch niet bij de pakken neer te gaan zitten?”
Het is moeilijk om hier een concreet antwoord op te geven.
Ik heb geen kant-en-klare handleiding over hoe je innerlijke licht te laten stralen ondanks alle schaduwen die eroverheen komen. Iedereen heeft denk ik ook zijn/haar eigen weg hierin en ik kan je (helaas) niet vertellen wat die weg voor jou moet zijn.
Wel kan ik vertellen waar mijn kracht/motivatie vandaan komt en wat mijn persoonlijke beweegredenen zijn om niet op te geven & eigenlijk is dat heel erg simpel:
“ik ben nu al zo lang aan het vechten dat het voor mij geen keuze is om me erbij neer te leggen.”
Het voelt als kiezen tussen leven en dood;
Dood: Ik geef op en leg me erbij neer; het leven gaat nooit beter worden/ik ga nooit gelukkiger worden.. in mijn hoofd betekend dat “dan kan ik net zo goed dood gaan”, want als het toch alleen maar een negatieve bedoeling is/blijft, dan heeft het ook geen zin meer om op deze aardbol met al het klootjesvolk rond te blijven rollen (want ik loop niet/nauwelijks) en doe ik mezelf een plezier door het lijden te stoppen.
Leven: Ik ga door en blijf strijden voor een gelukkiger leven. Ik blijf strijden voor mezelf & kies ervoor dat als ik wil leven dat ik dan ook het beste eruit wil halen.
Ik blijf kijken naar de lichtpuntjes die boven de schaduw uit komen en zet -ondanks dat het echt wel heel zwaar is- alles op alles om te genieten van de mooie dingen om me heen. Ik maak de keuze om de nadruk niet langer te leggen op alles wat klote is en blijf mezelf (elke dag opnieuw) uitdagen om te kijken naar de dingen waar ik dankbaar voor ben/de dingen waar ik blij van wordt.
Ik kies ervoor om te blijven vertrouwen in een betere toekomst. Ik houd vast aan de ervaring: “Ik heb veel donkerdere dagen gehad als vandaag. Ook dit gaat weer voorbij & ook hier kom ik weer sterker uit!”
Natuurlijk heb ik ook mijn dagen waarin ik overschaduwd wordt door al het negatieve wat er speelt. Er zijn absoluut momenten dat ik zo enorm baal van alles (vooral van mezelf/mijn lichaam) dat ik er geen zin meer in heb. Soms heb ik weken achter elkaar dat het me niet lukt om te kijken naar de lichtpuntjes omdat alles wat ik zie zwart is.
Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik in 2017 met slaande deuren boos weg ben gelopen uit therapie omdat ik het zat was en de handdoek in de ring wilde gooien of 2021 dat ik al huilend mijn man opbelde: “kom me NU halen! Ik ben klaar met die klote-therapie!”
Vorige week zat ik met een gebogen hoofd op de bank & vroeg ik me af of ik nog wel de energie heb om te blijven vechten voor mezelf: “waarom al die moeite erin steken als mijn lichaam me toch in de steek laat en ik elke keer opnieuw tegen dezelfde (psychologische) patronen aan blijf lopen? Ik heb geen zin meer in deze shit!”
De confrontatie aan gaan met jezelf (zowel fysiek als mentaal) is niet een leuk iets om te doen.
Je doet dat niet voor de lol of omdat het je wel eens geinig lijkt om het gevecht met je demonen aan te gaan. Het is keihard werken.
Helaas werkt het nu eenmaal niet zo dat hulpverleners magisch al je problemen voor je kunnen oplossen. Ze kunnen je tools geven om met je problemen te dealen, maar om je eigen overtuigingen/denkpatronen te veranderen zal je toch echt zelf aan de bak moeten!
Het kan zijn dat je er niet aan toe bent om dit aan te gaan (en ook dat is oké!)
De emoties, gedachten of het systeem waar je in vast zit kan zo overheersend zijn dat het niet lukt om deze (fulltime) commitment aan te gaan & de confrontatie met jezelf/je angsten op te zoeken.
Ik weet hoe dit voelt. Ik snap de angst die erbij komt kijken wanneer je je comfort-zone uit stapt of de moedeloosheid die er kan zijn wanneer je na jaren therapie nog vast lijkt te lopen.
Hoe je uit dit patroon komt vind ik ook een lastige. Ik weet in ieder geval dat streng zijn naar jezelf niet helpend is hierin. Boos worden omdat iets niet lukt maakt niet dat je je beter gaat voelen.
Misschien is het voor mij makkelijk praten omdat er iets is in mij waardoor ik altijd (al is het in de verste verte) een lichtpuntje blijf zien. Het zit niet in mijn DNA om op te willen geven en ik weet niet hoe het is om echt suïcidaal te zijn. 1
Wel weet ik hoe het is om niet meer te willen leven met alles wat er speelt. Ik heb vaak genoeg gehad (en heb het soms nog steeds) dat ik het leven niet meer zie zitten. Op dat soort momenten kan het een flinke uitdaging zijn om mezelf weer te herpakken & in mijn eigen kracht te gaan staan.
In mijn vorige blog schreef ik over het optimisme-masker en dat ik me ook gewoon echt even klote mag voelen. Mezelf de ruimte geven voor alle rotgevoelens blijft een moeilijk iets, maar ook absoluut nodig omdat mijn emmer overvol zit.
Het is (voor mij) een dunne grens tussen gevoel er laten zijn & mezelf laten overschaduwen door dat gevoel. Zelf ben ik ook nog steeds bang -wanneer ik gevoel toe laat- dat ik de grens over ga en mijn gevoelens té worden. Ik ben nog steeds bang om te voelen en dat blijft iets wat ik moet mag blijven oefenen. Dit is een proces waarin ik echt nog wat stappen te zetten heb & acceptatie is hier ook een groot onderdeel van.
Als ik me down voel helpt het me om te schrijven over de dingen die me motiveren; de lichtpuntjes, de dingen waar ik dankbaar voor ben & de dingen die goed gaan.
In therapie-termen is dit niet heel anders als een witboek.
Ik gebruik mijn journal niet alleen om mijn (random) gedachten, gevoelens en to-do lijstjes op een rijtje te krijgen, maar ook om mezelf weer uit het donker te trekken met helpende gedachten en het opschrijven van de kleine geluksmomenten.
Het is voor mij bijna vanzelfsprekend om met alles wat ik heb vast te houden aan de dingen die mij positieve moed geven. Ik weet niet anders als dat ik blijf vechten, maar ik kan me voorstellen dat dit niet voor iedereen zo werkt.
Ik zou het tof vinden als jullie wat hierover willen delen;
Waar ligt jouw motivatie?
Wat maakt dat jij ondanks alles wat je op je bordje krijgt toch niet opgeeft en wat helpt jou om in je eigen kracht te blijven staan?
Liefs,
Leanne
- Neem please contact op met 113 als je met zelfmoordgedachten rond loopt! Dit zijn ervaren hulpverleners waar je anoniem je verhaal kwijt kan. ↩︎
Lieve Leanne, ik zou niet meer vechten, het is er namelijk.
Vechten kost zoveel kracht/energie, negatieve, ik zou het accepteren, loslaten, maar ja, welke weg ga je dan in……dat blijft een enorm lastig keuze.
Toch denk ik dat je daardoor, het kind in jou, met all zijn positieve energieen weer zult vinden, en ja, moeilijk, pijnlijk, maar uiteindelijk de moeite waard.
Liefs Michel.
Daar heb je een heel sterk punt & meteen het thema van mijn volgende blog te pakken; Acceptatie.
Loslaten wat is en accepteren dat het is, vind ik nog een hele lastige. Vechten kost absoluut veel kracht & niemand kan dat eindeloos vol houden.
Na de verbouwing (want first things first) ga ik ook weer gerichte therapie krijgen op óf dat kleine kind (schema-therapie) óf Acceptatie (ACT).
Zelf denk ik dat ik eerst het kind in mij moet leren toelaten voordat het me lukt om (volledig) te gaan accepteren.
Dankjewel voor dit mnooie stukje bewustwording <3
Diamanten schitteren onder druk en schat, dat doe jij!
🩷 lief! Dankjewel