Mijn koppie loopt voor de zoveelste keer vast; Ik wil schrijven, maar ik weet niet waarover..
Er gaan zo veel dingen in me om dat ik niet meer weet waar ik het zoeken moet.
De hoeveelheid en verscheidenheid van gedachten en emoties overspoelen me op zo een manier dat ik er geen woorden aan weet te geven, maar tegelijkertijd is dit wél waar ik me ‘goed’ bij voel.
“Dit is wat ik ken.. Dit is voor mij vertrouwd en veilig”
Het zit in mijn systeem om vast te houden uit angst voor het onbekende. Ik ben bang voor de gevolgen als ik uit mijn comfortzone stap, maar besef me ook maar al te goed dat ik op deze manier niet verder kom.
Ik sta stil omdat ik bang ben én vul voor mezelf (uit automatisme) in dat de risico’s te groot zijn.
Mijn brein heeft duidelijk een software update nodig, maar uit angst voor de angst boycot ik mezelf als het ware. Ik ben mezelf tegen aan het houden in mijn eigen proces én houdt (letterlijk) krampachtig vast aan hetgeen wat ik ken.
Er is een constante kritische stem aanwezig die me met alles in de gaten houdt én van zich laat horen wanneer het ‘gevaarlijk’ wordt omdat ik me buiten de comfortzone bevind.
Ik wordt continu aangesproken door mijn eigen gedachten: “Niet lullen maar poetsen! Doe normaal. Get a fucking grip!”
Ondertussen is het al het einde van dag 4 in mijn behandeling en ik ben me de afgelopen dagen (pijnlijk) bewust geworden van mijn eigen klem staan hierin. Ik ben vast geroest en het lukt me op dit moment dus ook niet om aan de knopjes te draaien.
Er wordt me nu met elke therapie gevraagd om stil te staan in het hier-en-nu;
– Wat gaat er op dit moment in me om?
– Welke emoties voel ik en waar voel ik deze?
– Welke signalen geeft mijn lichaam?
– Hoe zit ik er op dit moment bij en waar liggen mijn behoeften?
Lastige vragen waar ik het liefste helemaal niet mee bezig ben! Alles in mij wilt weg rennen van wat ik nu werkelijk ervaar en ik vind het dus ook écht heel erg lastig om hier bewust bij stil te gaan staan.
Tijdens een aandachtsoefening wordt ik afgeleid door alle externe prikkels. Het is denk ik makkelijker om bezig te zijn met mijn omgeving dan met mezelf én ik probeer het écht, maar kan de focus (nog) niet goed vinden.
Ik kan, wanneer het me lukt om naar de interne signalen te luisteren, merken dat ik fysiek mijn emoties aan het tegen houden ben.
Ik ben tegen mezelf aan het vechten en vind hierbij ‘ondersteuning’ in de kritische stem. Door gedachten als; “Niet lullen maar poetsen!” ‘bescherm’ ik mezelf tegen emoties én geef ik mezelf een (schijn)gevoel van controle.
Ik heb het nodig om mijn emoties er te laten zijn.
Mijn lichaam… om mogen toe te geven aan de pijn.
Mijn emoties schreeuwen… “Laat ons toe!”
Maar ik… Ik weet gewoon nog echt niet hoe!
Door de afgelopen dagen ben ik me des te meer gaan beseffen hoe het bij mij werkt én hoe hardnekkig dit systeem ook is.
Als ik erover nadenk is het ook helemaal niet zo gek; Ik ben een pittige dame én mijn ‘beschermsysteem’ moet natuurlijk wel tegen mijn koppigheid op kunnen. Het gaat hard tegen hard wat dat betreft.
Ik heb nog een hele weg te gaan, maar de eerste stappen zijn in ieder geval gezet!
Ik moet ook niet vergeten dat het pas de eerste week is!
Bewustwording is voor nu genoeg.
“Stapje voor stapje Leanne! Het is een proces, geen knopje!”
Goed om weer van je te horen! En inderdaad, het is nog naar de vierde dag, wat had je verwacht… Je zit er blijkbaar al vól in dus je emoties gaan alle kanten op maar dat geeft niks, zoals je zelf weet. Succes lieverd!🍀
Precies Leanne,stapje voor stapje…en ik blijf je volgen stap voor stap!
De laatste zin is het belangrijkste! Het is een proces en niet een knopje wat je aan of uit zet.
En het is pas de 4de dag…laat het proces langzaam en rustig plaats vinden.
Ik vroeg je of je sprookjes schrijft, misschien kun je een sprookje of vervolgverhaal schrijven met als onderwerp jouw emoties? Ik ben benieuwd wat jouw emoties jou te zeggen hebben als reactie op de interne critische stem.
Wederom fijn van je te lezen!! Heb een goede nachtrust vannacht!
Liefs 😘
Dat is een leuk idee! Nog nooit een sprookje geschreven, maar ga er zeker over nadenken.
Dankjewel! 😘
Zo knap van je dat je deze strijd aan gaat!
Je bent heel dapper, menigeen loopt door in het “oude vertrouwde, bekende maar niet helpende’ patroon en blijft hangen in ellende.
JIJ durft de stap vooruit te maken.
Diepe buiging, dit dwingt respect af!
Hey stoere meid,
Het is pas dag vier he geef jezelf de tijd.
Je omschrijft goed wat het is dat is al super knap dat je dat inziet.
Je gaat deze strijd te lijf.
You can do it!!!
You just go girl. Je kan het! Sterkte en succes!!
Ok knop is wel metafoor, proces niet. Je ontwikkeling op een zelfverkozen moment een nieuwe richting geven met almost immediate beneficial and persistent consequences is in mijn ervaring wel super effectief. 1 van de redenen voord die aangifte: Ze doen onderzoek bij [instelling], sterk verbonden aan in ieder geval UvA, zijn opleidingsinstituut ed. Dus waarom geen onderzoek naar de lessen van Mieke? Die ‘knop’ vinden en gebruiken is wat ik daar heb geleerd. Moet zeggen dat zij dat zo noemde, dus misschien heb ik daar de metafoor aan overgehouden, maar een tergend proces met een factor 100 versnellen en je daar behoorlijk veel beter bij/door voelen en weten ongeveer hoe…
wacht…
“Laddertje uit een naar, donker gat, waarvan je niet wist dat je die altijd bij je hebt”
is dat wat?